Bieb met een bank (ie) - deel 1

Deel 1 – Waardevolle Ontmoetingen.

En daar stond ‘ie dan: mijn kersverse minibieb. Goed gevuld met boeken voor jong en oud. Alleen er miste nog iets… Het plaatje zag ik al helemaal voor me: voorjaar, de eerste zonnestralen, ontluikend groen, voorzichtig laten de eerste voorjaarsbloeiers hun kopjes zien. Mensen komen weer uit hun huizen, maken een wandeling, komen eens kijken bij het biebje, ontdekken een boek en… Zouden best eens ergens willen gaan zitten om het boek eens beter te bekijken of alvast eens een stukje te lezen.

Een bankje. Dat moest er komen. Maar ja, het is een hobby en die mag best wat kosten maar met een gezin met een man, drie kinderen, vier kippen en ondertussen ook nog een hond moet je toch een beetje nadenken wat je met je centen doet.

Dus eerst maar eens een oproep geplaatst op één van de vele ‘tweedehands pagina’s’ met: Gezocht oud bankje, voor een klein prijsje, opknappen geen bezwaar. Binnen de kortste keren was daar een berichtje met twee foto’s van een heel oud bankje. De bijgevoegde tekst luidde als volgt; Hallo Mariëtte, geen idee of je zoiets bedoeld? Foto’s zijn van een kapot bankje. Ik wil er niets voor hebben, zo versleten daar durf ik niets meer voor te vragen. ’s Avonds liet ik de foto’s zien aan mijn Koen en die zag het bankje wel zitten (handig hoor een ‘best wel handige’ man).

Er werd een afspraak gemaakt en nog diezelfde week reden wij richting het westen. Via de poort (langs achter) kwamen we op een klein plaatsje waar het bankje stond te wachten. Margreet liet het ons zien, oud maar zeker nog wat van te maken. Zijkanten van gietijzer rugleuning en zitgedeelten van planken. Er volgde een kort gesprekje met Margreet en haar partner. Enthousiast vertelde ik over mijn biebje. We spraken af elkaars vrienden te worden op Facebook zodat Margreet zou kunnen zien wat er van haar bankje zou worden. In de auto zei ik tegen Koen: “Volgens mij was zij toch wel wat ouder dan haar partner”. Koen dacht het ook, maar het was een beetje schemerig, dus misschien hadden we het mis. Diezelfde avond nog werden Margreet en ik ‘vrienden’ op Facebook. Scrollend over haar pagina deed ik een schokkende ontdekking. Op de foto’s die voorbij kwamen zag ik een heel andere vrouw dan de vrouw die ik deze avond had gezien. Een mooie, stralende vrouw met prachtig donker haar en een beetje ‘mysterieus’ uiterlijk. Op de pagina kon ik lezen dat Margreet borstkanker had en op dat moment midden in de chemokuren zat. Ik voelde me opgelaten, ik had daar maar staan babbelen over zo iets onbelangrijks als mijn biebje, terwijl deze vrouw zo’n zware strijd aan het strijden was. Nog diezelfde avond stuurde ik Margreet een bericht waarin ik haar nogmaals bedankte voor het bankje en mijn excuus aanbood voor mijn onnozele gebabbel. Al snel was er een bericht terug, excuus was niet nodig, ze had juist genoten van de afleiding die het had gegeven.

Heel lang was Margreet niet op Facebook te vinden maar nu komt er zo af en toe een bericht voorbij. Daar ben ik altijd blij om.

Het bankje is prachtig geworden, ik ben er nog altijd heel gelukkig mee. Margreet heeft het bankje tot noch toe nog niet gezien, natuurlijk is zij altijd van harte welkom. We leiden ons eigen leven en kwamen zomaar ‘heel per ongeluk’ op elkaars pad.

Haar bankje zal ik altijd koesteren.

Mariëtte de Mul Vermeij,
Jet’s Minibieb
je weet wel, dat kleine kastje aan de Boekweitstraat in Zuiddorpe waar je boeken kunt lenen, ruilen of een mooi boek kan achter laten voor iemand anders