Zeeuwse vrouwen in het Beste Geschiedenisboek Aller Tijden

[flo_one_half padding=”20px 20px 20px 20px” class=”” ]

Zeeuwse vrouwen in het Beste Geschiedenisboek Aller Tijden

[/flo_one_half] [flo_one_half_last padding=”20px 20px 20px 20px” class=”” ][/flo_one_half_last]

Deze titel verscheen onlangs in de Provinciale Zeeuwse Courant. Om u te voorzien van enige duiding, ter voorkoming van grootschalig patriotisme, pessimisme, parachutisme en de drang naar onderzoeksjournalistiek gaat uw reporter de straat op.
Dan de hoek om. Vervolgens springt hij in het diepe.

Het verhaal wat de PZC te vertellen had doet er eigenlijk niet toe. Het was de titel die me deed beklijven. Wat een fantastische filosofische gedachte is het eigenlijk. Kun je een geschiedenisboek zo goed maken dat het alle nog ongeschreven geschiedenisboeken uit de toekomst verpulverd.

Ja ik weet het. Onlangs had ik nog commentaar op zogenoemde ‘lijstjes’ waarin ons wordt meegedeeld dat iets ‘het leukste, mooiste, lelijkste, meest fantastische of niet te missen pareltje’ is. Maar het beste geschiedenisboek aller tijden gaat mijn pet helemaal te boven.

Wanneer je als uitvinder van de gloeilamp bij je eerste werkende lichtje zegt dat het de beste gloeilamp op dat moment is. Daar kan ik me wel in vinden. Maar iets het beste aller tijden vinden. Zo weten de nieuwskanalen ons tegenwoordig nog te porren om iets te bekijken. Denk aan de 100 miljoen kijkers voor het ‘meest bizarre’ debat ooit.

Voorbeeld: een doorsnee mevrouw heeft in een gewone supermarkt op een doordeweekse dag de grootste glazen pot mosterd ooit laten vallen in gangpad 3. U snapt wel, de grote glazen pot mosterd is het meest in het oogspringende detail. Nee, niet de mevrouw. Het doet je nadenken over hoe groot die pot mosterd wel niet geweest moet zijn. Met andere woorden, het liet je nadenken en je wilde het zien. Want doorsnee is zo doorsnee. Het journaal mag wel een beetje show-element hebben om de steeds kleiner wordende groep trouwe tv couchpatatoes aan zich vast te blijven houden.
Om niet mee te doen met deze mediatrend zal ik per elektrische fiets door de provincie cruisen om doodnormale vragen aan gewoon volk te vragen. De eerste stop is bij een elektrisch laadpunt. Hier zie ik een oudere man ontwaken na een middagdutje. Zittend tegen een Eik met een halfvol glas rosé in zijn hand. Het laadpunt voor de elektrische fiets deed het niet. En om mijn route uit te stippelen door middel van achterwind-speculatie leek mij ook niet handig. Ik heb mijn doodnormale vragen dan maar allemaal gevraagd aan de oudere man.

Goedemiddag meneer, lekker weertje he?
Ik mag niet klagen.

Wilt u op Mars wonen?
Uit een onderzoek die ik in de krant las bleek dat astronauten die enkele maanden op Mars leven al dementie ontwikkelen. Ze hadden het getest op muizen. Stel je voor. Dan ben je de eerste generatie van de mensheid op de planeet. Dan zit je na enkele maanden al met de rest van de groep te ouwehoeren over het weer. Omdat de rest van de actualiteit aan je voorbij raast en niet onthouden wordt. Dat je bent vergeten waar je woont. En dan zo nu en dan tot het besef komt dat je geeneens meer op de Aarde woont. Vandaar dat je de sleutels van de auto niet kon vinden.

Virtuele realiteit of kunstmatige intelligentie?
Zou er ook virtuele toeval bestaan dan? Kunstmatige intelligentie vind ik overigens nog geeneens erg bijzonder. Het is een machine die geprogrammeerd is door een mens. Die machine voert een taak uit die een mens kan, waardoor het intelligent bevonden wordt door de mens. Wat wel een interessante gedachte is, is dat er grote angst over deze kunstmatige intelligentie bestaat. Zijn deze mensen bang voor machines of voor de mensen die de machines maken. Ik kan deze vraag nog urenlang ontwijken. Maar om eerlijk te zijn kies ik noch het een, noch het ander.

Waarheen leidt de weg die we moeten gaan?
Het is een fijne gedachte dat je dat niet weet. Zoals het ook een fijne gedachte is dat Donald Trump op dit moment geen president van de Verenigde Staten is. Een volk op zo’n manier weten te verdelen om aan de macht te komen in de Verenigde Staten is op zich dan wel weer humor vind ik.

Mijn weg hoeft in ieder geval niet naar Mars te leiden. Ik denk dat Leonard Cohen het leven omschrijft zoals ik het wil. Do it slow. Stilstaan op een plek kan je iets doen zien wat je anders mist. Het moet natuurlijk niet zo ‘slow’ gaan dat je met je elektrische fiets omver kukelt. Maar als ik iets niet wil: Mijn leven als een grote snapchat. Ach laat die jeugd maar doen alsof we oud zijn omdat we het niet snappen hoe je ‘snapt’. Ik ga nu Leonard Cohen luisteren voordat de zon ons verlaat. De dagen beginnen te korten. De kachel staat aan en mijn boekenkast verlangt naar mij. Gedaan met eindeloos polonaise-slenteren over zonnige boulevards. Gesloten zijn de winkels met beschilderde schelpen. Leeg zijn de verregende terrassen. Weg zijn de ellendige pokemon verkeersopstoppers. Heerlijk.

Hierna begon de meneer verder te wandelen. Wat ‘zijn weg’ was wist ik nu eigenlijk nog steeds niet. Ach, ik heb het gevoel dat ik het ook niet hoefde te weten. Het was inmiddels al een stuk kouder geworden sinds de start van mijn zoektocht naar antwoorden op doodnormale vragen. Ik wandelde terug naar mijn fiets en zag dat mijn slot vastgevroren was. Geen app-je die me hiermee kon helpen. Dan maar er tegen plassen zodat het ontdooit. De rest van mijn tocht naar huis was niet ongeloofwaardig en dus niet de moeite om u te vertellen.

Wanneer ik u weer iets te vertellen heb, of iemand tegenkom die mij iets te melden heeft van grote waarde zal ik u weer vinden via dit kanaal.

R. Van Casuwele.

ELKE OVEREENKOMST MET BESTAANDE PERSONEN, GEBEURTENISSEN, PLAATSEN OF ENTITEITEN BERUST OP LOUTER TOEVAL IN DE WERKELIJKHEID.