Caleta de Famara

Caleta de Famara
Lanzarote, juli 2016

Een rustig vissersdorpje gelegen aan de ruige Noordwest kust van Lanzarote. Perfect voor een surfvakantie, er even tussen uit, hoofd leegmaken. De wind waait om het huis en de luiken voor het raam klapperen. Ik heb zojuist een donsdeken uit de kast gepakt en ben er diep onder weg gekropen. Regen en wind op de Canarische eilanden, dat heb ik weer.

Na een relatief korte vlucht vanuit Amsterdam landde ik vanochtend voor de eerste keer op Lanzarote. Relatief kort… gelukkig maar, het vliegtuig zat namelijk vol met luidruchtige Nederlandse toeristen. Waaronder de zon-zee-strand-vliegvakantie-toerist. Groepjes mensen gewapend met ultrakorte broek, hemdje (en daaronder al hun bikini), zonnehoed en bril. Ondertussen zit ik er naast te rillen met een dikke trui, jas en sjaal.
Ook aan de ‘familievakantie’ ontbrak het niet. Over bepakte gezinnen met kleine kinderen, slepend met buggy’s, kinderkoffertjes in de vorm van een lachende hond of kat, luier tassen, Elsa en Anna poppen (lees: momenteel mega populaire kinderfilm ‘Frozen’). En natuurlijk hun verzameling krijsende peuters die het schijnbaar geen aantrekkelijk vooruitzicht vinden 5 uur lang braaf stil te zitten op een vliegtuigstoel, waarom ze besluiten om het alvast bij de gate op een brullen te zetten. Alvorens tijdens het taxiën, de take-off, vlucht en landing ook gezamenlijk te brullen. We genoten met zen allen een soort peuter-krijs concert waar het gros van de lyrics het woord ‘mama’ omvatte. En ‘niet papa! Ik wil mama!’. Waarop mama erbij zat met een als ik uit het vliegtuig kon springen, zou ik het doen-uitdrukking op haar vermoeide gezicht. Leuk!, zo’n gezinsvakantie.

Bij de bagageband wist ik mij los te maken van de op-reis-met-kleine-kinderen-ellende en ging ik op zoek naar een huurautootje. Na zo ongeveer een half uur prijzen te hebben vergeleken (ik blijf toch een gierige Hollander he) vond ik wat ik zocht. Een heele gave Audi carbio, nieuw model! En voor een aantrekkelijke prijs. Voor dat ik het wist scheurde ik weg in mijn super stoere, gruwelijke nieuwe waggie! Dak omlaag, spinnende velgen, wind in mijn haar, zonnebril op en losjes 1 hand aan het stuur. Onder het genot van keiharde, vet populaire muziek die uit de subwoofer blast onderweg naar mijn bestemming! Iedereen kijken van ‘wow! Wie is die vet coole chick in die superstrakke auto? Omg wat is ze gaaaaf!’

Maarja zo ging het natuurlijk niet echt. Want bijna alle auto’s waren al verhuurd en gezien mijn minimale budget had ik eigenlijk nog geluk dat er een Fiat Panda voor 110 euro per week beschikbaar was. Inclusief de verzekering, een relatief gezien lage prijs wist de dame aan de balie me in gebrekkig Engels te vertellen. Waarop ik vervolgens in een slecht optrekkende, met ondefinieerbare vlek op de bestuurdersstoel en naar natte hond ruikende auto heeeeel voorzichtig wegreed uit de parkeergarage (en de motor daarbij 2 keer liet uitvallen). En ook de tank was bijna leeg dus ik kon meteen op zoek naar een benzinepomp. En na een uur supervermoeid, als een bijziend omaatje voorovergebogen over het stuur rond te hebben gereden, kwam ik eindelijk aan in Caleta de Famara.