Canada

Ik ben uitgenodigd door mijn voormalig collega en één van mijn beste vrienden; Raphael, om naar Quebec, Canada te komen. Het is twee jaar geleden dat we elkaar voor het laatst hebben gezien en aangezien ik de smaak van het reizen toch al goed te pakken heb boek ik een vlucht en stap ik op het vliegtuig!

Ik heb op een of andere manier het lot over me afgeroepen, het lot van de krijsende kinderen.
Toen ik terugkwam uit Lanzarote heb ik een week bij mijn moeder doorgebracht. Op donderdag ochtend 28 juli was het tijd om weer te vertrekken naar Amsterdam. Ik zou om 15.00 met Air Transat naar Toronto vliegen. Om 06.00 uur werd ik al gewekt door het minimale streepje licht van de opkomende zon wat tussen mijn gordijnen doorkwam, (het is licht! Hoe laat is het?? Heb ik mijn vlucht gemist? Ben ik te laat??) Toen was ik al zo hyped up dat ik me maar klaar ben gaan maken voor de reis, beter te voeg dan te laat!

Bij de incheckbalie vraag ik of er nog een plekje bij het raam is. Dat moet je even bij de gate vragen, zegt het meisje. Dus dat doe ik, met mijn stomme hoofd…… Waarom kon ik niet gewoon tevreden zijn met de plek die voor mij gekozen was? Waarom moest ik per se vragen naar een beter plekje? Waarom rook ik geen onraad toen het allemaal zo makkelijk ging en ik een fantastische plek hélemaal voorin het vliegtuig én bij het raam kreeg.
Na het boarden zit ik nietsvermoedend in een van de magazines die ik mee heb gebracht te bladeren, totdat er opeens een kindje van 2 naast me zit, me aankijkt en meteen begint te janken. Oh oh…. De moeder groet mij en neemt plaats op de stoel aan het gangpad. Dit werd het begin, van een reis die mijn geduld tot de max op de proef zou stellen.

Nadat het kind was bijgekomen van zijn hysterische jank bui omdat hij mij zag (ik weet ook dat ik weinig heb geslapen maar zie ik er zó aanstootgevend uit?) zette hij de overtreffende-vervolg jank bui in omdat zijn moeder hem in de gordel probeerde te zetten. Dit moet zo een vreselijke ervaring zijn geweest dat hij het nodig vond zichzelf hysterisch ter aarde te storten in zijn stoel. Zijn kleine beentjes schoppend en trappend, zijn kleine armpjes worstelend en zijn tot vuistjes geknepen handjes maaiend naar zijn moeders hoofd, terwijl zij hem opnieuw in de gordel dwingt en insnoert. Wat een tafereel. Nadat hij eindelijk zat begon hij met lange, Oscar-waardige acteer-janken ‘Why? Why?? Whyyyyyyyyyyyyyy??’ zijn moeder te ondervragen. Waarop zij tot mijn verbazing de tegenaanval inzette met knuffels en kusjes. En het herhaaldelijk murmelen van sorry’s en excuses voor de stoelriem. Over emotionele manipulatie gesproken.

Na het taxiën en de take off was het kind nog steeds aan het janken, krokodillen tranen en ranzig snot overal inclusief. Het verschil was dat hij nu weer bij mama op schoot mocht zitten zodat hij gerichter verder kon gaan met het proberen haar in het gezicht te raken. Ze liet alles toe en was nog steeds vol medelijden en verontschuldigingen richting haar meelijwekkende nageslacht. Het was duidelijk dat ze er niet tegen kon hem te zien huilen en dan ook bereid was hem in alles tegemoet te komen en hem overal zijn zin in te geven. Wat hem dan weer stimuleerde om te janken, want ja als je dan je zin krijgt. Ze bleef hem maar vragen wat hij wilde, volgens mij was het enige wat dit kind hoognodig had een correctie. Maar die bleef helaas uit, wel werd mama zelf gecorrigeerd met een ferme tik op haar neus die haar bril afsloeg.
Ondertussen was mijn inwendige mantra luidend ‘innerpeace, innerpeace, inner peace…….hmmm….. innerpeace…. Inner peace!!!’ vervaagd en was ‘shut up, shut up, shut up!!!!!’ daarvoor in de plaats gekomen. Het kind zijn uitwendige mantra luidend ‘ whaaaaaaaa, whaaaaaaa, whaaaaaa, WHAAAAAAAAAA!!’ was in middels 7-voudig versterkt in decibel. Dus besloot ik hem te proberen dempen met mijn koptelefoon en een leuke film en wat series te kijken.
Een paar uur later had het kind zichzelf helaas nog steeds niet in slaap gehuild. En was er ook geen papa tevoorschijn gekomen die aanbood om hem even over te nemen. Geen Opa, geen Oma. Nee deze vrouw moest het alleen rooien tijdens de vlucht.

Toen het avondeten werd geserveerd en ik een bord sushi met  wasabi voor me had staan, was de verleiding groot om een flinke kwak van het super hete groene goedje tussen het broodje van het kind te stoppen zodra de moeder even niet keek. Hier, heb je een reden om te janken! Maar mijn zelfbeheersing bewees op nieuw sterk te zijn en ik weerstond de gedachten.

Ik was de eerste die het vliegtuig verliet nadat de vriendelijke stewardess de deur had geopend. Bijna rennend begaf ik me door de slurf naar buiten, aaahhh. Toronto! Eindelijk weer Canadese bodem onder de voeten, ik heb het gemist. Nu snel mijn aansluiting naar Montreal zoeken en nog een korte vlucht die hopelijk wat aangenamer verloopt, op naar Raphael!

Wordt vervolgd…