Shell lake

Veronica en ik zijn klaar voor de roadtrip naar Shell lake, een dorpje ongeveer twee uur rijden ten noorden van Saskatoon. Na drie maanden bivakkeren bij Bette en John vind ik het tijd om ook eens een andere plek in Saskatchewan te gaan verkennen. Ik heb me laten vertellen dat de locatie van de volgende boerderij waar ik vrijwilligerswerk ga doen in ruil voor kost en inwoning zich op de ‘boreal boarder’ bevindt. De ligging is zo noordelijk dat het grenst aan het grootste bos ter wereld. Dat wat de hele noordkant van de aarde omvat tot aan het poolgebied.

Vlak voordat we vertrekken belt de man van de boerderij, Tyler, of we het dochtertje van goede vrienden een lift kunnen geven. Geen probleem, als dit betekent dat het meeliften van en naar de Shell Lake met kennissen en vrienden gemakkelijk gaat is dat goed nieuws voor me. Er gaan namelijk geen bussen naar dit gebied en ik wil graag mijn vrije dagen in de stad doorbrengen bij Veronica en de beestenbende.
We gaan op weg om het meisje op te halen en onderweg vragen we ons af hoe oud ze eigenlijk is. Misschien wordt het de hele trip Disney songs draaien en keihard meezingen! grapt Veronica, ‘I call Frozen! do you wanna build a snowmaaaaaaaaaaan??’ .

We bellen aan bij een lieflijk houten huisje aan de rand van het centrum. Een meisje van zo’n 15 jaar doet open en schudt ons de hand, Espree is de naam. Gelukkig! Dat word geen Frozen. Pap en mam nodigen ons uit binnen te komen voor een koud glas limonade. ‘Jammer dat we niet mee kunnen, Tyler en Diane zijn ge-wel-di-ge mensen! Jullie gaan het vast heel leuk hebben!’, vertelt mam. En dan moeten we mee naar de achtertuin om de kippen te bekijken die ze van Tyler en Dianne hebben gekregen. Ze praat honderduit over de baby-geitjes die ze vorig jaar gehuisvest hebben tijdens de vakantie van Tyler en Diane. Er schijnt een nogal levendige dierenhandel te bestaan tussen de twee gezinnen.
De babygeitjes zijn uiteindelijk toch weer terug getransporteerd naar het platteland omdat het schijnbaar verboden is boerderijdieren te houden in de stad. Maar dat geeft op zich niet omdat mams toch in het gemeentelijk bestuur zit en haar eigen huis op mysterieuze wijze steeds de controle-dans weet te ontspringen. Dat is nog niet alles, vader laat ons trots de bijenkasten helemaal achter in de tuin zien. En als we weggaan krijgen Veronica en ik allebei een pot honing en ieder een doos eieren in onze handen geduwd, met dank aan de dieren uit eigen tuin!

Iedereen krijgt een knuffel, behalve Espree want die wilt niet: ‘Mom, act normal it’s not the end of the world I will see you in two weeks’, snauwt ze naar haar moeder voordat ze het tuinpad afloopt, haar tas achterin gooit en met een koptelefoon op haar hoofd op de achterbank verdwijnt. Mom staart van pap naar mij, ik staar verbaasd terug ‘Don’t worry dear, it’s just puberty kicking in’.

Daar gaan we dan, de paden op en de lanen in! Het is een eindje rijden maar het landschap is niet verkeerd. Saskatchewan is redelijk plat, eigenlijk een van de saaiste provincies in Canada maar voor we het weten veranderen de uitgestrekte, platte velden en landerijen in een glooiend landschap met ontelbare meertjes her en der verspreid. Heuvels met dikke stroken drogende halmen, pas gemaaid tijdens de graanoogst maar nog niet tot balen verwerkt. De kleur van de gemaaide stoppels is anders dan van de stroken wat een mooi contrast geeft. En zo blijft het maar door gaan, eindeloos!

We komen aan in Shell Lake, een prachtig dorpje van ongeveer tien straten wat welgeteld driehonderd inwoners huisvest. Wauw….en ik dacht dat Vlissingen een gat was. Dit is het gat der gaten, het über-gat, ons-kent-ons tot de max.
De boerderij ligt een kwartiertje rijden buiten het dorp, we rijden het erf op en een grote Sint Bernard rent ons blaffend tegemoet, gevolgd door een Border collie mix. De Sint Bernard oogt ronduit extatisch. Ik ben altijd bang om iemands hond aan te rijden op hun eigen erf omdat ze zo onbezonnen op rijdende auto’s af komen sprinten.
Dianne en Tyler komen naar buiten en we worden letterlijk met open armen ontvangen, iedereen krijgt een dikke, welgemeende knuffel. ‘Welcome! Welcome! How was your trip?’. Ik kan het niet helpen maar mijn oog valt meteen op het met gaten bezaaide shirt wat Tyler draagt. Zijn pluizige, krulletjes haar in een dansend staartje geknoopt. En daarna op Dianne, die met een enorm woeste bos grijs haar, blootvoets in een XXX-L t-shirt en obviously free-boobend super comfortabel door de tuin banjert. Zijn dit nou hippies?

Wordt vervolgd…