Zeeuws Meisje

De tranen rollen over mijn wangen en de wind waait door mijn haar. Ik kan bijna niks zien omdat het zo guur is en de snelheid mijn zicht belemmerd. Maar daar maak ik me niet druk om, mijn paard kijkt wel voor ons beiden. Ik leun verder naar voor en geef hem de vrije teugel, hij zet onmiddellijk een tandje bij en we scheuren gevoelsmatig gezien met de snelheid van het licht langs de branding, of we breken in ieder geval door de geluidsbarrière heen, dat weet ik zeker. Het zoute zeewater spettert op onder zijn hoeven en ik kan een brede grijs niet onderdrukken. Het voelt alsof we vliegen. Dit is hoe de vrijheid moet voelen, toch?
Hoe mooi is het om als paardenmeisje op te groeien in Vlissingen? En het grootste deel van de tijd, in omliggende polders, stranden en bossen rondstruinend op de rug van één of andere hyperactieve, half getemde pony die je moeder grijze haren bezorgd bij de gedachte alleen al.
Na de middelbare school heb ik een poging gedaan te studeren in Rotterdam, maar dit was niks voor mij. Al snel keerde ik terug naar het Zeeuwse en bleek dat de HZ, tegen al mijn verwachtingen in, toch een redelijk goede school bleek te zijn. Ik doorliep mijn studie hier met veel plezier. Of in ieder geval, dat zeg ik nu. Maar dat komt volgens mij omdat ik de momenten van intens studeren voor zenuwslopende tentamens, faal angst, tijdsdruk, groepsopdrachten, inleverdata, studiepunten, deadlines en bijna-zenuw-inzinkingen voor een groot deel verdrongen heb. Het was een leuke studie, laten we het daar op houden.

Toen de tijd daar was om met diploma op zak ‘carrière te gaan maken’ en geheel volgens maatschappelijk geaccepteerd plan ergens full time op kantoor te gaan zitten, in een functie waarin je vooral keihard moet werken om zoveel mogelijk winst te behalen zodat je het allemaal in de zak van je baas kan steken, toen had ik al andere plannen voor mezelf gemaakt.
Ik wilde reizen! Ik wilde de wijde wereld in, op ontdekkingstocht naar grotere avonturen, je nietig voelen in ‘middle-of-nowhere-natuur’ omringd door wilde dieren, backpacken, island Hoppen, de jungle in, bergen beklimmen, tropische stormen trotseren, nieuwe culturen leren kennen, het noorderlicht zien en eens een keer barrel racen in plaats van ringrijden. Zo gezegd zo gedaan, ik pakte een koffertje in en ging. Op de bonnefooi de wereld in….. En het was geweldig.
De afgelopen vijf jaar heb ik naar hartenlust gereisd, gewoond en gewerkt in het buitenland en met volle teugen van het ‘gaan-en-staan-waar-je-wilt-leven genoten. Als ik dan weer even terug in Nederland was kreeg ik vaak dingen te horen als ‘Wauw, wat een interessant leven heb jij’ of ‘Dat je dat durft’ Maar ik heb altijd gewoon mijn hart gevolgd en gedaan wat mijn gevoel me ingaf.

Ik voel me zo gelukkig met alle momenten die ik heb verzameld, dingen die ik heb ervaren, prachtige plekken die ik heb gezien en unieke, mooie mensen die ik heb ontmoet en natuurlijk de vriendschappen die ik heb gesloten. Maar op een gegeven moment begin je toch weer te verlangen naar thuis, naar de Zeeuwse stranden, je familie en vrienden die je hier hebt wonen en dat rondje op de rug van je trouwe ros.
Het genot van het reizen komt tegen een prijs, je zal namelijk nooit meer al je vrienden op één plek hebben. Als ik in Nederland ben mis ik mijn vriendinnen in Canada, als ik in het Caribisch gebied ben mis ik mijn familie in Nederland, in de Mediterranen mis ik mijn familie op de Molukken en ga zo maar door.

Ik had tot voor kort een fantastische baan in Sint Maarten, jet ski tour guide, hele dagen op zee, werken in een leuk team, toffe collega’s en de meest geweldige werkgevers ever. Maar op een gegeven moment slaat de heimwee toe, dan mis je je vrienden en je moeder en dan helpt een ‘skype-knuffel’ op een gegeven moment gewoon niet meer, dan wil je een echte. En dan komt het moeilijkste deel van wereldburger zijn, afscheid nemen. Het is nu twee maanden geleden dat ik dat heb gedaan, op het moment zelf was het een geweldige tweestrijd, ik liep huilend door de douane en heb het grootste gedeelte van de vlucht zitten janken. Maar achteraf weet ik dat ik de juiste keus heb gemaakt. Na een reis van 20 uur zat ik in Amsterdam bij Chava op de bank met een kopje thee, verschrikkelijk blij om mijn dekbed-jas-vriendin weer te zien.

Vandaag heb ik mijn arbeidsovereenkomsten gesprek gehad bij Staatsbosbeheer. Als alles goed gaat zit ik de komende 3 a 4 jaar zit ik zeker vast aan de functie van Boswachter Publiek. Daarnaast heb ik sinds anderhalve week de sleutels van mijn eerste, echte, eigen huisje. Waar ik al heel wat uurtjes heb geklust en jawel, de laminaatvloer zelf in heb gelegd (lees: zweet, bloed en geen tranen maar wel nog meer zweet) en wat ik inmiddels omgetoverd he tot een best wel aardig kot, al zeg ik het zelf.
Voor het eerst heb ik huurlasten en….een vaste baan! Wauw, ik had verwacht dat het me allemaal veel zwaarder zou vallen. Maar eigenlijk voelt deze vastigheid, voor de verandering, toch ook wel als een soort van vrijheid aan.