Dep, dep, en gaan

Ik heb een baaldag. Of beter gezegd, een klaagdag. Mijn klaagzang rekt zich zó ver dat mijn gezicht de reactie oproept: “Is het niet je dag, mop?” Nee gap, het is niet mijn dag. En noem me geen mop! Dat denk ik, maar in plaats daarvan geef ik een glimlach die de horeca mij leerde en zeg: “Met dit weer is iedereen vrolijk, toch?!” Waarom werk ik met dit weer? Waarom is het dit weer als ik werk? Úitgerekend ik!

Leeg, moe en plakkerig wandel ik naar huis, aan de overkant van de straat. M’n koelkast is leeg, behalve een gisteren geopende fles wijn. Die moet eigenlijk wel op. Ik ga in mijn hoofd m’n lijstje vrienden af die in de buurt wonen en eventueel last minute weleens niets te doen zouden kunnen hebben. Geen. Wel vrienden, maar geen tijd.

Kom op, je hebt wijn, het is mooi weer, een zomers jurkje ligt al sinds vanochtend smachtend te wachten tot het 17.30 uur is en ze op je – inmiddels – klamme schouders kan hangen. Ga nou maar, denk je dan. Ik ga voor mijn huis zitten op een bankje. De zon staat nog hoog en heeft aan temperatuur vooralsnog amper ingeboet, dus vooruit, het is nog aangenaam.

Links op mijn bankje gaat een oudere heer zitten. Met zijn zakdoek (geborduurd randje, vouwen zo gestreken dat ze geperst lijken) dept hij eerst zijn linkerslaap (dep, dep), dan zijn rechterslaap (dep, dep). Vervolgens snuit de heer met een triomfantelijk geluid zijn met zonnebrand factor 50 zichtbaar doordrenkte neusrug. Hij haalt even diep adem, waarna hij achterover leunt en binnen twee minuten zachtjes pruttelend in slaap valt.

Bijna gelijktijdig komt er rechts van mij een snelle jongen zitten: op-maat-gemaakt pak, van die schoenen in de goede kleur bruin, afgetopt met twee protserig gouden gespen. Ik denk na over hoe hij afsteekt tegen mijn klagerige hoofd boven een te enthousiast zomerjurkje en de pruttelende man met zonnebrandneus. Maar dan; het overhemd gaat drie knoopjes open en met een sierlijke boog vliegen de gegespte gouden stappers richting het grind. Plof.

Ik voel me als lid van een boyband dat net heeft besloten solo te gaan. Misschien niet herboren, maar na twee jaar continu op tour en gillende meisjes waarvan je trommelvliezen krom trekken, is het tijd om weer op eigen benen te staan. Dep, dep, en gaan.