Glitters in de lucht

Ze dwarrelen niet, maar glitteren naar beneden. Het gaat zo langzaam, dat ze loom weerkaatsen in de zon zonder van plek te lijken veranderen. Vanuit de trein kijkend, vormen de glitters een deken waar de trein maar met moeite doorheen raakt. Misschien helpt het niet dat Lelystad de bestemming is, denk ik nog.

Vanaf drie haltes na Amsterdam Centraal komen er twee stylish mensen naast me zitten. Ze lijken zich niet helemaal prettig te voelen in hun maatpak en wollen jurkje. Hun warme winterjas verraadt hoe ze zich normaal wel prettig voelen. Volgens mij gaan ze naar de plek waar ik ook heen ga, maar dat durf ik niet te vragen. ‘Hoi, gaan jullie ook naar de crematie van Xander? Nee? Oh, jullie zien er namelijk zo mooi stemmig uit’. Nee houd je mond, Chava.

Met gezonde spanning, die ik ook denk te bespeuren bij mijn twee medereizigers, stap ik uit op station Lelystad Centrum. Mijn zilveren lakleren brogues zijn eigenlijk veel te koud voor deze dag, maar Xander zou zich met minder beledigd voelen. Toen hij zelf eens naar een uitvaart ging, zei hij dan ook onbeschaamd; “I’m kind of digging my funeral attire”. Stressed, but always best dressed, vatte hem goed samen.

Zo gedistingeerd als hij was als het op kleding aankwam, zo fel was hij als het ging over ongelijkheid en racisme. Geen mogelijkheid liet Xander onbenut om zijn standpunten te verduidelijken en om anderen te wijzen op waar die van hen tekortschoten. Onwetendheid is geen excuus, zo makkelijk kom je er niet van af. Wie er tegenin ging, kon er zeker van zijn de wind van voren te krijgen. Met een glas wijn in de hand genoot hij: van dat glas, maar als hij tegelijkertijd mensen op de kast gejaagd kreeg, was dat de kers op de taart.

Soms, soms weet je wanneer je iemand tegenkomt, hoe sporadisch ook, dat diegene heel bijzonder is. Dat hij een onuitwisbare indruk achterlaat op iedereen die hem ook maar eens ontmoet. Zo iemand was Xander. Een eerste indruk die misschien arrogantie of platvloersheid deed vermoeden, maar niets was minder waar. Een ware vriend die, hoe hoog de gemoederen ook konden oplopen, zijn hand voor je in het vuur stak.

Als ik in de bus wil stappen, vormt zich achter mij een hele rij onrustige mensen. De twee uit de trein knipogen naar me. Grote flaphoeden, palen van hakken, leren rokjes, dikke zonnebrillen en glitters vormen een opvallend geheel. Xander zou tevreden knikken.

Dag lieverd. Of, om met jouw woorden te spreken: ‘Bye bitch!’

–
Xander Florencia

12-04-1987 – 17-02-2018