Il padre - deel 2

Zijn dit nou de Ardennen? Ja dat moet wel hè, goh. Nou, die bergen zijn wel erg hoog! Zijn we dan al bij de Pyreneeën?! Dat bestáát niet, nu al boven de Pyreneeën.. wat een ervaring hè.

Nou, een ervaring was het. Het is al weer even geleden, maar de tocht naar Rome beviel opperbest. Binnen 4 uur van huis tot neerploffen op een terras in de Romaanse zon was iets dat mijn vader al zo opgewekt maakte, dat die 3 dagen daar van ondergeschikt belang leken. Niets is minder waar.

Getooid met zonnebrandcrème, hoedje voor het verbranden van de hoofdhuid – ik net zo goed als hij, bedankt voor die genen pap – togen we op basis van een uitgekiend ANWB-kunstreisgids-Rome-plan van de Zeeuwse bibliotheek heel de stad door. Van Sixtijnse kapel tot Joods getto en van een afrit van de snelweg (‘we moeten hier ergens die berg over kunnen hoor!’) tot het pittoreske eiland in de Tiber: we zagen álles.

Alles weliswaar dat in De Gids stond; de Heilige Graal onder mannen van mijn vaders leeftijd met evenveel passie voor klassieke talen en kunsten als hij. Als het er niet in stond, t ja, dan was het óf niet belangrijk óf kon dat eigenlijk niet en overweeg mijn vader de auteur te mailen hoe het kon dat de Portico d’Ottavia niet werd benoemd in het rijtje van niet te missen constructies uit die glorierijke Augustusjaren 30-40 v.Chr.

Mijn vader leek desondanks nooit vermoeid, las tot laat in De Gids en was ’s morgens als eerste weer op om met frisse moed  de route van die dag aan te kondigen. Waar we samen aan de AirBnB-keukentafel (sorry Amsterdammers, mijn hekel aan het bedrijf lijkt te verdampen bij het passeren van de stadsgrenzen) een espresso drinken, besef ik me hoe mooi dit is.

Dat je een van je ouders of allebei kunt meenemen op vakantie naar een plek waar zij jou nooit mee naar toe namen, dat voelt echt mooi. Misschien niet eens omdat het toen niet kon, maar omdat het er nu pas van komt. Daarbij komt onvermijdelijk het gevoel dat de rollen aan het omdraaien zijn. Jij zorgde voor mij, nu zorg ik voor jou. Begrijp me niet verkeerd: ik ga je nog geen Brinta met een koffielepeltje voeren – en gelukkig hoeft dat ook(nog) niet. Wat ik wel kan doen is jou iets leren door je iets te laten zien dat ik al ken, maar jij nog niet.

Want leren, dat blijf je altijd doen. Zelfs als het iets is dat je tóch al kent. Zoals  je met opgroeiende kinderen hebt wanneer je ze iets aanleert. Je leert iets opnieuw kennen, omdat je het door kinderogen ziet. Nu leer je wederom dingen van mij. Dingen en plaatsen die ik zonder jou heb leren kennen, die ik aan je doorgeef. Dat kan enkel doordat jij me hebt bijgebracht te reizen en ontdekken. Bedankt pap, opdat we nog  maar veel mogen leren samen. Ook al is het opnieuw leren hoe vies Brinta eigenlijk is.