Kan m'n regenjas nog verder dicht?

BAM. Met een kracht alsof hij dacht dat ik een voetbal was, knalt een hand van iemand op een voorbijrazende scooter tegen mijn billen. Eerst denk ik nog een nanoseconde naïef dat het een bijna-ongeluk betreft en iemand een botsing probeert te voorkomen, dus stap ik van mijn fiets. Dan zie ik hoe de scooter steeds verder uit het zicht verdwijnt, waarbij ook twee lachende stemmen die wegebben.

Ik snap er niks van. Bij thuiskomst kijk ik over mijn schouder in de spiegel. Een rode vlek met de duidelijke contouren van vingers en een handpalm staat op mijn linkerbil. Waar ik eerst nog beduusd ben van dat dit gebeurt in deze setting – ik waan me als fietser in Amsterdam redelijk onaantastbaar, letterlijk én figuurlijk – slaat dit gevoel langzamerhand om in pijn en zelfs schaamte. Pijn omdat ik een zijslaper ben, maar dat nu niet gaat omdat die kant blauw en beurs is. Pijn ook omdat ik van m’n lief de vraag krijg: ‘wat had je aan dan?’. Pijn omdat mijn vriendin zegt: ‘geen aandacht aan geven, met boosheid schiet je niets op’. Schaamte, omdat het de enige manier is om vervolgens de gedachte eraan niet te laten domineren in herinneringen aan een verder leuke dag.

Geen aandacht aan geven, hij is het niet waard, over tot de orde van de dag. Tot de volgende nare ervaring. En die daarna. En die daar weer na. Mannen die vieze voorstellen fluisteren in het voorbijgaan. Mannen die ongevraagd in je dij knijpen, je hand grijpen en je met een snok naar zich toe trekken. Die keihard iets over straat roepen. Weglopen, hoofd naar beneden, negeren, kraag omhoog, ‘kan m’n regenjas nog verder dicht?’, armen over elkaar, ogen naar de stoeptegels. Als ik maar net doe alsof ik het niet hoor, niet zie, niet voel, dan gebeurt het niet, raakt hij me niet?

Schaamte die een tweede natuur wordt. Die normaal wordt, omdat het een manier is om om te gaan met wat dagelijks gebeurt, wat je ongevraagd en ongemerkt meekrijgt, ongeacht hoe hoog de kraag van je jas is opgetrokken, hoe boos je ook de wereld inkijkt als manier om te zeggen ‘laat mij met rust’.

Waar de hashtag #MeToo en Weinstein-gate over een week (of twee) weer vergeten zijn, laten we zorgen dat de indruk die het achterlaat niet verdwijnt. Laten we zorgen dat wij vrouwen ons geen schaamte hoeven aan te leren als tweede natuur, dat onwetendheid en opmerkingen als ‘wat had je aan dan?’ voor altijd tot de verleden tijd gaan behoren. Behandel elke vrouw zoals je zou willen dat je dochter behandeld wordt en verzet je tegen elke man die dat niet doet.