Kattenburg, de buurt van Ayman

Leef je nog? Blijkbaar zou er iets gebeurd moeten zijn wat de vriendin aan de andere kant van de lijn laat twijfelen of dat daadwerkelijk zo is. Ik verzeker haar dat ik nog leef terwijl ik geen idee heb waarom ze daaraan twijfelt. Terwijl de vriendin over koetjes en kalfjes begint – zij heeft duidelijk in tegenstelling tot mijzelf wél al koffie gehad – lees ik met slaapogen mijn berichten. Daar zie ik dat er meer vrienden bezorgd zijn over mijn veiligheid na een schietpartij van afgelopen nacht, een paar straten verder. Het was dus weer raak en nog goed in de buurt ook. Drie jongens van 18 en 19 in het ziekenhuis en een derde van 19 dood, zo koud op de natte stoeptegels. Nu zie ik waarom iedereen zo van streek is: zelfs de voorpagina van de NOS bericht er uitgebreid over, inclusief precieze locatie.

Het feit dat je – en niet alleen in Amsterdam – om de oren wordt geslagen met de een na de andere schietpartij, afrekeningen in het criminele circuit, bedreiging met vuurwapen en ga zo maar door, maakt dat je een beetje murw wordt geslagen. Ik voel me heel veilig in mijn stad en nog wel meer in mijn buurtje, waar iedereen elkaar groet en je erop wordt gewezen als je je fietssleutel in het slot hebt gelaten. De buurt van Moos! Dit is dezelfde buurt waar Het Parool nu over rept als bolwerk van ‘de onderwereld van de Oostelijke Eilanden’. Demonisering, anyone?

Langzamerhand wordt er meer bekend en begint er wat aan mij te knagen. Jonge jongens, Kattenburgers, Wittenburgers of dan misschien Oostenburgers: ik heb ze hoe dan ook weleens gezien. Al vakken vullend bij de Ap, of in de rij aldaar met een blikje energy en zak chips in hun handen. Buur(t)jongens van mij. Waar vijftig jaar terug de Kattenburgse jongens met hun Wittenburgse vijanden op de vuist gingen op het tussengelegen Kippenbruggetje – ik verzin die naam niet – daar wordt je nu met kogels doorzeeft om een scooter. Niks afrekening, niks Mocro maffia, niks onderwereld.

Begrijp me niet verkeerd: vroeger was níet alles beter. Wat ik wel weet: we moeten ons beseffen dat ook deze jongens een moeder, een vader en vrienden hebben en hebben gehad. Niemand verdient het om door blinde woede middenin de nacht, bloedend op straat aan zijn einde te komen. Terwijl mijn laptop nog eens NOS.nl laadt, zie ik dat de titel van het artikel over de schietpartij veranderd is. Van ‘Man gedood, drie gewonden’ naar ‘Tiener gedood, drie gewonden’. Een doekje voor het bloeden.