Moederdag Schloederdag

Hebben we al gezegd dat het 13 mei Moederdag is? We hebben het misschien al gezegd, maar: 13 mei is het Moederdag! HET IS 13 MEI MOEDERDAAAAAAAAAG!

Nee, je kon er niet omheen dat het afgelopen zondag Moederdag was. Drie weken lang – of misschien wel langer – werden we omvergeblazen op elk mogelijk medium met reclame dat we toch vooral Moederdag niet moesten vergeten. En dat als het even uitkwam, je dan vooral even 1, 2, 3 of 4 dingen in de (online) winkel moest kopen van degene die deze herinnering in je oor tetterde. Want geld is tijd, tijd is aandacht, aandacht is liefde: pas als je flink in de buidel tast, dan uit je die liefde voor je moeder pas echt goed.

Dit wordt geen klaagzang over de commercie, begrijp me niet verkeerd. Mensen die roepen “Valentijnsdag? Dat is gewoon door Hallmark bedacht!” hebben weliswaar groot gelijk, maar ik ben de eerste die dat roept en op 14 februari beteuterd naar de brievenbus blijft kijken. Een cadeau krijgen is gewoon leuk en hoe meer gelegenheden waarop dat kan, hoe beter. Het hoeft natuurlijk niet, maar er is niemand die nee zegt tegen een onverwacht cadeau van iemand die zijn of haar waardering uit, toch?

Not (niet dus). Mijn moeder kon dat helemaal niet waarderen, cadeaus. Mijn moeder is tot op de dag van vandaag de moeilijkste persoon ooit om een cadeau aan te geven. Ontbijt op bed?! Dat geeft rotzooi. Een doos bonbons? Leuk, na een avond op! Wat een waardeloos symbool voor de liefde vond ze dat. Een etentje in de buurt dan, voor de gezelligheid? Tja, weer eten, met vast weer zo’n rare ober die aan je tafel gaat hurken – brr! Nee hoor, daarvan moest ze ook niets hebben. Ik heb zelfs eens een concert Bette Middler cadeau gegeven dat op de dag zelf plaatsvond. Zo spannend als ik het vond om dit maanden van tevoren te boeken en het tot op de avond zelf als verrassing te houden, zo verschrikkelijk vond zij het om verrast te worden. Ze wist zich geen houding te geven (‘moet ik dan nu echt weg?’). Hoe passé een gekleide asbak ook is, ik denk dat ze dat nog het leukste Moederdagcadeau vond dat ik ooit in mijn kindertijd voor haar heb gemaakt.

Hoe graag ik dat ook zou willen, Moederdag vieren zoals dat kon, kan ik niet meer. Daarom hoop ik volgend jaar op wat minder geschreeuw. Dat er niet drie weken lang overal vandaan wordt getetterd dat ik vooral Moederdag niet moet vergeten. Dat ik er vooral heel veel geld tegenaan moet smijten, zodat m’n moeder zich gewaardeerd voelt. Dat ik zelfs in m’n mailbox word aangesproken op het feit dat ‘Chava nog niets heeft ingeslagen voor haar moeder’. Mam, je was dan misschien de moeilijkste persoon die ik tot op de dag van vandaag heb leren kennen in termen van cadeaus, ik mis je zo. Ik zou je tien dozen Merci geven als het nog kon en genieten van je gezicht vol afgrijzen. We zouden gaan eten bij het restaurant om de hoek waar de ober nonchalant aan je tafel hurkt en dan zouden we naderhand rare bekken trekken. Ik zou je nog honderd keer willen verrassen omdat ik daar zelf zo van genoot, zeker nu ik snap dat jij dat niet deed. Ik zou zo vijf asbakken voor je kleien, om in elke kamer van het huis en elke hoek van de tuin te zetten, omdat het kan. Als het kon, zou ik dat doen.