Pride 2018

De Canal Parade tijdens Amsterdam Pride 2018 zal me ongetwijfeld voor altijd bijblijven als meest memorabele. Ik mocht met 99 anderen een maand lang een choreografie mét dirty-dancing-lift oefenen (lees: maar dan met zijn vijven één persoon dragen en bij voorkeur niet in water) om deze zo’n 35 keer, net zoveel als het aantal bruggen waar we onderdoor zouden gaan, op te voeren. Jong, oud, queer, bi, trans, homo, lesbo en hetero: de boot vertegenwoordigde de diversiteit en vrijheid waar Amsterdam zo bekend om staat.

Samen hebben we de longen uit ons lijf staan zingen, waaronder minstens vier keer ‘YMCA’ en ‘dancing queen’. Als je denkt: ik ben vaak genoeg op de Pride geweest, ik ken dat ondertussen wel: think again. Op een boot deel uitmaken van zo’n gigantisch evenement waarbij alle ogen op je zijn gericht, is toch net even anders dan aan de kade staan. Ogen en oren kom ik tekort: overal moedigen mensen ons aan, dansen met ons mee en geven de energie die ik dagen later nog zal voelen bruisen.

Net als ik denk een beetje te bekomen van de eerste indrukken, de choreografie voor even links laat liggen om een dorstlessend blikje pils te openen, trekt mijn vriendin aan mijn arm: ‘ook voor je kijken, op de brug!’. Het is de brug over de Prinsengracht die de Rozengracht met de Westermarkt verbindt. Erachter doemt de glorieuze Westerkerk op, gehuld in de grootste regenboogvlag die ik ooit zag. Precies in het midden van de brug, tussen alle toeschouwers, zie ik een dame op leeftijd. Om de beste plek van de hele route te hebben, is ze in alle vroegte opgestaan en met kampeerstoeltje en goedgevulde koelbox richting deze brug getogen. Als onze boot in het zicht komt, zet ze zich af op de blauwwitte koelbox en hup, zo staat ze aan de brugreling. Minstens vijfentachtig moet ze toch wel zijn en ze is van top tot teen gehuld in glitters. Ze steekt twee duimen in de lucht. Ze grijnst van oor tot oor en zo mogelijk nog iets verder. Even krijg ik een brok in m’n keel, voel alsof ze mij alleen aankijkt. Ik steek twee duimen terug de lucht in en geef nog een keer alles dat ik heb.

Als ik ’s avonds laat in bed lig, nadat ik alle glitters van me heb afgespoeld en een ibuprofen heb genomen omdat de adrenaline begint te dalen en mijn lichaam begint te kraken, denk ik als eerste terug aan de brug en die dame. Zou ze ook zo tevreden terugkijkend in haar bed liggen? Met een grote grijns op mijn gezicht, met her en der een verdwaalde glitter, val ik als een blok in slaap. Deze dag.. een om nooit te vergeten.