Stemmen is een recht, stemmen tellen een roeping

“Zo, nou heb ik recht om te zeuren de komende vier jaar”. Je hebt altijd recht om te zeuren als je het mij vraagt, maar dat terzijde. De verkiezingen. Waar we als ware het een blitz krieg met debatten, stickers en meelijwekkende campagnefilmpjes om de oren werden geslagen, zo snel was het ook weer achter de rug.

Waarom ik precies dacht dat het een goed idee was om wat langer in die blitz te blijven hangen en me aan te melden om stemmen te gaan tellen is me nog een raadsel, maar zo gezegd, zo gedaan. Chava werd aangesteld in de functie Stemmenteller, district 9 (Amsterdam), bij stembureau 204.

Stemmen kun je pas tellen als het bureau dichtgaat, oftewel om 21.00 uur. Vol goede moed en met wat gezonde spanning in de lendenen meldde ik me bij bureauvoorzitter Rajinder, die samen met Sanjita, Maya en Tanja van de vroege ochtend tot het bittere eind het stembureau hadden bestierd. Dit zijn natuurlijk niet hun echte namen, want hallo, zo serieus neem ik mijn beroepsgeheim als Teller: bestuursorgaan in de zin van de Algemene Wet Bestuursrecht wel. Stemmen is een recht, stemmen tellen een roeping.

Afijn, dat tellen dus. Hoge opkomst, maar zo mogelijk nog hoger bij het mij toegewezen bureau: 1500 stemmen, waar er in 2012 een 700-tal de bus in vielen. Dat betekent twee volle kliko’s, dat weet je dan ook weer. En nu? BAF, onverbiddelijk tuimelen de kliko’s ondersteboven en een schijnbaar onophoudelijke stroom biljetten verspreidt zich om mij over de grond. Als een vulkaan die z’n lava loom doch meedogenloos laat lopen. Uitvouwen, dat eerst. Was u ook altijd zo goed in stratenkaarten op dezelfde nette manier in elkaar vouwen als hoe u ze vond? Nee precies, ik ook niet. De stemmers van het stadsdeel blijkbaar evenmin, want mán, wat een gepriegel om die als een soort origami-fröbels op eenzelfde manier snel uit elkaar te friemelen.

Dan, het tellen. De telinstructie, wat zei die ook weer? Is een rood rondje op de achterkant van het vel een blanco stem, of toch een ongeldig stembiljet? En waar láát je al die 22 partijen-tellende biljetten, zeker als je de stapels ook nog moet sorteren op de vijftig kandidaten?! Op zoek naar Rajinder, die biedt vast soelaas als opperteller, toch? Mwah: “Nou gewoon, tellen!” Ah, ja. Als het dan 23.00 uur wordt en er zich drie enthousiaste, fris ogende plat Amsterdams sprekende Marokkaans-Nederlandse scholieren melden als extra tellers, kijk je licht bezorgd naar de PVV-stapel.

Tellen, hertellen, controleren, registeren. Al is het 10 biljetten op 1300, ook die mensen hebben de moeite genomen om naar het stemlokaal te komen en hun stem uit te brengen. Dus hup, nog een keer die stapel omkeren, opnieuw. Als de laatste sopranen en alten van het koorclubje het complex al lang en breed hebben verlaten (na 10 foto’s met flits van mij op m’n knietjes tussen de stembiljettenberg, bedankt nog..), sluiten we moe maar voldaan het pand af. De eindstand is verstuurd, de biljetten in een zak verzegeld. Het is mooi geweest. Mijn blauwe knieën en de sneetjes in m’n vingers zeggen nee, maar mijn telhart zegt: tot over 4 jaar!